نامة نخست سغدی

سغد نام باستانی منطقه­ای اطراف درّة بدخشان در ماوراءالنهر بود. مرکز این منطقه شهر سمرقند است. مردم سغد در زمان ساسانیان به دلیل فعالیت­شان در بازرگانی، بخصوص تجارت با چین و هند، معروف بودند و یکی از قطب­های اصلی اقتصاد ایران بشمار می­آمدند. از زبان سغدی در دورة میانة زبان­های ایرانی، آثاری بسیار برجای مانده که یکی از مهم­ترین آن­ها، نامه­های کهن سغدی است. نامه­های کهن سغدی به زبان و خط سغدی به سال 1907 میلادی توسط سراورل استاین در یکی از برج­های نگه­بانی دیوار چین بدست آمد. این اسناد شامل پنج نامة کامل و چهار تکه پاره، شبیه به یک نامه است. نامه­های سغدی تحولات سیاسی و اجتماعی مردمان آن روزگار چین را بازگو می­کند. نامة نخست سغدی از طرف دختری از اهالی دون وانگ خطاب به همسرش نوشته شده است.